İnsanın annesi olmayınca anneler gününü de hatırlayamıyor. Unutuyor. Televizyonda anneler günü reklamları başlayınca şaşırdım. Çünkü unutmuşum benim annem yok ki. Annemi sekiz yıl önce kaybettim. Onunla birlikte birçok gerçekle yüz yüze kaldım. Hep zannederdim ki insanların yaşadığı hayat aynı şekilde hiç bitmeden devam edip gidecek. Ama öyle değilmiş anladım insanların hayatına ölüm zaman zaman, adım adım, yer yer girmeye başlayınca hayatın hiç de öyle masum olmadığını daha iyi anlıyor. Şimdi annem yok! Babam yok! O hep devam edeceğini sandığım hayat çok acımasız bir şekilde beni yapayalnız bırakıp oyununu oynadı. İnsan yalnız olunca daha iyi anlıyor kalabalığın kıymetini

Anneler günü gelmiş sen yoksun…

Anneler günün kutlu olsun anneciğim!

Kar yağdığında dışarıya atletle çıktığınız oldu mu hiç? Ayazda paltosuz kaldığınız oldu mu? Çok üşürsünüz değil mi?  İçiniz titrer.  Sıcak bir yer ararsınız. Hemen üzerinize bir şey giymek istersiniz.  Ayazda üşümek,  karda çıplak kalıp, titremek gibi bir şey bu! Ne kadar örtünürseniz örtünün bu üşümek hiç bitmez. Hiç ummadığınız bir anda hayatınız doğru düzgün giderken bir duvara çarptığınız oldu mu? Geceleyin bir anda ışığınız kesildi mi hiç? Kapkaranlıkta kaldığınız mı?

Annesiz olmak, annesiz kalmak böyle bir şey işte… En kötü karanlık, bir annenin ölümüdür…

Birden,  bir anda yaşama sevinciniz kaybolur.  Boşlukta hissedersiniz.  Hani suda yürür gibi. Adım attıkça batar gibi. En iyi dert ortağınızı, dostunuzu, arkadaşınızı kaybetmektir, anneyi kaybetmek. Kiminle paylaşacaksınız?  Hiç kimseyle paylaşamadıklarınızı?  Sadece annenizle aranızda olan o sırlarınızı? Günlüğünüzü, not defterinizi kaybetmiş gibi olursunuz. O sizin adınıza not tutar,  sizin adınıza, unutmaz,  sizin için sever,  sizin için öfkelenir, her şeyin en iyisini sizin için, sizden çok o ister.  Dahası hayatı nerede bıraktınız nereden başlayacaksınız bilemez olursunuz.  Anne gidince. Sağ kolunuz kırılır. Tutmaz olur bir tarafınız.  Bir şeyleri sanki beceremez olursunuz.

Zaman her şeyin en iyi ilacıdır derler ya! İşte bu acı zamanla örtülüyor gibi olur sadece. Bir gün,  bir yerde,  bir sabah,  bir anda boşlukta hissedersiniz kendinizi.  Annenizin yokluğunda.  Sırdaşınız dert ortağınız yoktur artık. Aklınıza gelir birden. Gelir de daha çok acır. Sabah kalkınca bazen ağlayarak, bazen gülerek kahvaltı öncesi sohbetleri anımsarsınız. ‘’ Bir anneye bir sıkıntınızı, üzüntünüzü söylediğinizde onunla paylaşmış olmazsınız.  O acılar katlanarak anneye geçer ’’ Ne kadar doğru söylemiş, söyleyen.  Gerçekten de öyle olur.  Senin acın katlanarak anneye geçer. Bunu görürsün gözlersin. Onun canı senden çok yanar.

Şimdi arada sırada gittiğimiz mezar ziyaretlerinde bazen ağlayıp, bazen yalnızca dua ederek, sözde onların yalnızlığını gideriyoruz.  Aslında onlara olan bu ihtiyacımız bizi oraya götürüyor biraz avutuyor sanki onlarla sohbet etmiş,  görmüş gibi oluyoruz. Konuşmuş dertleşmiş gibi oluyoruz.

Bu boşluk hiç bitmiyor,  bitmeyecek. Ta ki siz de çocuklarınızda o boşluğu yaratıncaya kadar… Yani biz de onları bu dünya da annesiz bırakıp gidinceye kadar. Onlarda ayni üzüntüyü yaşayacaklardır mutlaka. Ancak önemli olan birbirinden razı olmak çok önemli… Ben evlatlarımdan çok razıyım Allah onlardan da razı olsun! Gülen yüzlerini rabbim hiç soldurmasın. Herkesin evladı için bu duam!

Ancak bazı anneleri düşünüyorum da onlar ‘’keşke bizim evlatlarımızda bizim öldüğümüzü görselerdi biz onların öldüğünü göreceğimize’’ diye düşünüyorlardır. Şehit annelerinden bahsediyorum. Bu ülkede ne anneler var.  Anneler gününde evladının anneler gününü kutlamak için mezarlarını ziyaret eden. Hiç bir anneyi böyle bir imtihanla sınamasın Allah’ım!

Anneler günü gelmiş, çocuklarımın anneler gününü kutluyorum.  Benim, artık elime çiçek alıp gidecek bir annem yok.  Ben de mezarına çiçek götürüp anneler gününü kutlayacağım. Hayatta olan, olmayan bütün annelerin, anneler günü kutlu olsun.