Beyninizin durduğu zamanlar olur ya bazen,

yığılıverirsiniz ya bir kenara,

hiç bir komutu algılamaz ya beyniniz.

Muhtaç kalırsınız ya yorgun kalbinize, yalvarırcasına.

Bir sinyal göndersin diye beyninize.

Teslim alır ya ağrılar sizi.

Sanki şiddetli bir migren veya ameliyat sonrası gibi.

Ya da ne bileyim, yok oluşun bir adım öncesi mesela.

Hani her şeyden sorumlu tutarsınız ya kendinizi.

Belirsizlik sarmalı, var ile yok arası, araftasınızdır ya hani.

İşte, tam da bu ince çizgi üzerinde,

menzilini size doğrultmuş bir ışık geliyordur.

Uzaklardan…

Çok uzaklardan...

Bir haber bir işaret bir umut,

gayretle, cesaretle!

Yalvaran bakışlar varya,

içinizdeki inat esaretin dik duruşun gururu gibi mesela.

Sıra size gelmiştir ya hani,

İşte öyle bir şey...

Yeter ki siz nefes almaya devam edin,

Ve bir adım daha atın.

             "Nedir ki hayat?"

Araya sıkışmış iki cümle bir nefes,

belki de derin bir bakış,

buğulu gözyaşı,

içine gömdüğün acı belki.

Daldaki kuş, yerdeki böcek, sudaki balık hayat.

Debelenme boşuna habersizce gelecek ölüm,

Boşş...Bomboş bir hayat.

      "Çekiyor hayat"

Çek hayat bu serseriyi,

çek hüzünlü acıya,

aşka sevgiye çek.

Neşeye kedere getir sırayı, oraya çek.

Sevince mutluluğa sırtını döndün ha!

öyleyse yalnızlığımı karanlığa,

dipsiz kuyulara çek.

Canım yanar içim ağlar hayat,

günlerim bozuk gecelerim soğuk benim.

Yorgun bedeni sürükle kırılmış yollara,

yüreği çek hayat.

Çekiştir al götür dağların tepesine,

rüzgarına kat savur ovalara.

Denizlerin dibine balıkların yanına çek.

Acıma kabuslardan kurtulan hayallerime,

çek götür, at bir köşeye hayat.

Ölümlere feryatlara kıyamete çek, bekleme başımda.

Kim ağlar kim güler bilemem.

Çek git bittim ben artık hayat.