Allah “Bir kötülük gördüğünde elinle düzeltmeye çalış,” buyurur. “Gücün yetmiyorsa, dilinle düzelt. Ona da gücün yetmiyorsa kalbinle buğz et,” diyerek buğz etmenin “imanın en zayıf noktası” olduğunu bildirir..

Allah’ın emrinin özeti şudur:

Bir kötülük gördüğünde karşı koy, kötülüğü dile getir, kabul etmediğini hisset. Kalbî bir direniş geliştir.

Bu satırların yazarı da bazen başarılı oldu, bazen olamadı ama bir kötülük gördüğünde hep karşı koydu, tepkisini hep dile getirdi. Dile getirdikçe değişik kumpaslarla karşılaştı. “İpin ucunun puştun elinde” olduğunu fark etmişti. Buğz etmenin “imanın en zayıf noktası” olduğunu bildiği halde, bu durumdan dost (ları) zarar görmesin diye onların doğruyu bulmaları için Allah’a çok dua etti. Dua etmeye devam ediyor.

İPİN UCU PUŞTUN ELİNDE

Hikaye bu ya,

Hoca vaaz verecektir. Camiye gider, kürsüye çıkar ve vaaza başlar. Vaaza kendini kaptıran hoca konuşmasına uzattıkça uzatır. Ancak uzun süren vaazdan memnun olan da memnun olmayan cemaat vardır. Memnuniyetsiz cemaatten biri kalkıp hocaya vaazı çok uzattığını söyler. Bunun üzerine içinden geldiği gibi konuştuğunu o  nedenle zamanı ayarlayamadığını söyleyen hocaya cemaatten biri “Buna bir çözüm bulalım,” der.

Sonunda hoca ile cemaatten biri karar verirler. Hoca kürsüye çıkınca daha önceden yerleştirdikleri ipi ayak bileğine bağlamaya karar verirler. Tam kürsünün altında oturan da ipin diğer ucundan tutmaya kararlaştırırlar. Eğer hocanın anlattığı konu uzun olursa kürsünün altında ki vaazın uzun sürmesine itiraz eden şahıs ipi asılarak hocanın süre sınırını aştığını hatırlaması düşünülür.

Bu yöntem tutar.

Vaazın uzun sürmesine itiraz eden şahıs cebinden bir makara ip çıkarıp, bir ucunu kendinde bırakarak, öteki ucunu hocanın ayağına bağlar. Hoca vaaz verirken ipi çeker. Hoca da sürenin dolduğunu düşünerek vaazı yarım bırakır.

Bu bir kaç kez böyle sürüp gider. Sonunda: Vaazdan memnun olan cemaat bu duruma bir anlam veremez. Aralarından bir temsilci seçip hocayla konuşmaya karar verirler.

Hocaya:
“Bak hocam, siz daha önce öyle güzel vaat verirdiniz ki biz sizden çok şey öğrenirdik, şimdi  siz vaazı yarıda bırakıyorsunuz” derler.

Hoca ise sitemkar bir şekilde:
“Cemaat kusura bakmayın ipin ucu puştun elinde” der ve camiden ayrılır…

Sizin yaşantınızda da karar vereceğiniz an hiç ipin ucu puştun elinde oldu mu? . .

Veya yakın bir dönemde çevrenizde böyle bir olaya tanık oldunuz mu?

Bu konuyu şöyle bir düşünün bakalım. 

Tam bu noktada diyorum ki;

“Ol” deyince olduran Allah’ım!

Er ya da geç,

Puştun elindeki ipi de keser.