Bazen en derin yaralar, en güvenli sandığımız yerlerde açılır. İnsanın sığınak bildiği ev, bir anda korkunun ve çaresizliğin mekânına dönüşebilir. Geçtiğimiz günlerde yaşanan iki farklı olay, bunun acı birer örneği olarak hafızalarımıza kazındı.
Denizli’de, Pamukkale’nin sakin bir mahallesinde, 37 yaşındaki bir evlat, yıllardır yatağa bağımlı yaşayan annesini döverek ölümün eşiğine getirdi. “Para bul bana” diye bağıran oğul, belki hastalığının, belki hayata yenilmişliğinin esiri olmuştu. Ama ne hastalık ne öfke; hiçbir şey bir annenin canına kastetmenin bahanesi olamaz. Şimdi o evde annenin yaşam mücadelesi, oğlunsa soğuk duvarların ardındaki sessizlik devam ediyor.
Aydın’da ise bambaşka bir trajedi...
20 yaşındaki üniversite öğrencisi Teslime Hanedan, başına isabet eden kurşunla hayata veda etti. Olayın baş şüphelisi, genç kızın sevgilisi… Henüz yolun başında bir hayat, geride gözyaşına boğulmuş bir aile, cevapsız sorular ve içimizi kemiren bir adalet arayışı kaldı.
Bu iki olayın ortak noktası, şiddetin evin içinde, tanıdık ellerde, yakın yüzlerde vücut bulması… Çoğu zaman tehlikenin kapı dışından değil, soframıza oturan, sesimizi bilen, geçmişimizi paylaşan insanlardan geldiğini görmek ürkütücü.
Şiddet, yalnızca anlık bir öfke patlaması değil; ihmalin, çözümsüzlüğün, suskunluğun ve görmezden gelmenin bir sonucu. Psikolojik sorunları görmezden gelmek, aile içi çatışmaları halının altına süpürmek, “bizim evde olmaz” diyerek sırtımızı dönmek, şiddetin en güçlü zeminini hazırlıyor.
Evlerimizdeki sessiz çığlıkları duymak zorundayız. Çünkü sustukça, bu hikâyeler çoğalacak. Bir annenin yatağında dövülerek can çekiştiği, bir genç kızın sevdiği adamın elinden hayata veda ettiği bir ülkede; hiçbirimiz “bana dokunmaz” diyemeyiz.
Şiddeti önlemek, yalnızca kanunlarla değil; farkındalıkla, eğitimle, dayanışmayla ve birbirimizin hayatına dokunarak mümkün. En çok da sessiz kalanların sesini duyarak…
Sevgiyle kalın...