Dinar’da Hizmet Birliği ile halı atölyesi kurduk. Kadınlarımız halı üretmeye başladılar. Üretilen halıları dışardan gelen tüccarlara satmaya başladık. Hatasız halı dokumak için de demir halı tezgâhları aldık. Burada kırk kadar kadınımız çalışmaya başladı.

Lisede depremden zarar gören işlik binasını Valilikten izin alarak onardık. Orada hazır giyim fabrikası kurduk. Bu konu da Halk Eğitim Müdürü Eyüp Bey en büyük yardımcımdı. Denizli’den aldığımız siparişleri (işçi tulumu, şort gibi) yetiştirmek için Denizli’den otuz beş paffe marka dikiş nakış makinaları aldık. Denizli’de tekstil sanayisini gezdik. Dinarlılar burada bu konuda iş yerleri kurmuşlardı. Bölgeye tekstil konusunda hakimdiler. Gittiğimiz zaman hemen bize iş bulurlardı. Orada daha işin başında olduğumuzu öğrendik. Overlok ve nakış işleyen makinalar aldık. Altı ay süreyle Halk Eğitim Merkezinde kurs görüp gelen kızları işe aldık. Artık gelen her türlü siparişi yapar hale gelmiştik. İki tane ustamız ve otuz ustalaşmış terzilerimiz vardı. Bir gün iki sigorta müfettişi geldi. “Burada kaçak işçi çalıştırıyormuşsunuz” dedi. Soruşturma başlayacaklardı. “Burayı halk eğitimde kurs gören kızları uygulama atölyesi olarak açtık. Durumu iyi olmayanlara da vakıf olarak yardımcı oluyoruz” dedik. Müfettişler ikna oldular ve soruşturma yapmadan ilçeden ayrıldılar. Bizim girişimimizi kâr amaçlı işletme gibi şikâyet etmişler. Burada öğrenci önlüğü ve gömleği üretmeye başladık. Bizim her türlü girişi içinde yedi buçuk liraya mal ettiğimiz önlük ve gömlekleri biz dokuz liradan satıyorduk. Bazen de yoksul öğrencilere ücretsiz veriyorduk Ayni gömlek ve önlükler çarşıda dükkanlarda on beş ve yirmi liradan satılıyordu.