Otururlardı onunla,
Bir yerlerde,
Bir zamanlar birlikte;
Bir dinleyicisi daha vardı
Hem de kadrolu,
Emir eri özelliğinde!

Genelde o anlatırdı
Çeşitli konularla
İlgili bir şeyleri,
Sanki mecburdular,
Kuzu kuzu dinlerdi
Gerisi!

Hem onun olduğu yerde,
Başkasının konuşmasına
İzin de yoktu,
Gerek de yoktu!

Başkasını,
Dinlemek istemezdi
Zaten mübarek zat,
Kendini,
Asrın bilgini farz ederdi;
Bulutlarda uçardı sürekli
Görmezdi gözü, kimseyi!

Dinleyicileri tarafından da
Çok iyi anlaşılması
Ve düşüncelerinin
Kabul görmesi
Gerekirdi ayrıca...

Her türlü konuda,
Aynı fikirde olmak
Gerekiyordu bir de onunla;
Belli olmazdı sağı solu,
Kızıverirdi yoksa!

Suçlar dururdu bir de
Kendisini dinleyenleri;
Ta yarım asır önce
Yaptığı yanlışlarla
Rencide etmeyi,
Pek de severdi
Dinleyicilerinden birini!

Sonunda mağdur dinleyici,
Fark edince
Muhteremin gerçek niyetini,
Çekti ondan elini eteğini;
Her şeye rağmen
Yine de sabretti,
Vermedi ona
Gerekli dersi!

Emir eri gibi gördüğü
Sözde diğer arkadaşı da
Terk etmiş
Daha sonra onu;
Anlaşılacağı gibi
Acıklı bitmiş
Bu filmin sonu!

Görüyordu onu,
Arada sırada
Sağda solda;
Eşi oluyordu
Sadece yanında!

İşin garip tarafı,
Kimse kalmadığı halde
Etrafında başka,
Bir şey kaybetmemiş
Kibrinden,
Terk edemediği egosuyla
Kasıla kasıla
Dolaşıyordu hâlâ!

Gördüğünde onu,
Ummadığı bir yerde
Tüm hoşgörüsüyle
Ve iyi niyetiyle
Bakıyordu ona yine
Selam verir,
Özür diler belki diye!

Nerede onda o incelik,
Günler geçse de aradan;
Vazgeçer mi hiç
Huylu huyundan!
Boşa denmemiş
Bizce de,
"Can çıkar,
Huy çıkmaz!" diye!

Sözün kısası;
Üstadın
Kaf dağındaydı
Burnu,
Cahil belledikleriyle uğraşacak
Hiç de zamanı yoktu!

Yalnız
Bir şey vardı
Bu kuruntulu bayın,
Unuttuğu;
Belki yıllar sonra
Gerçek bir dost
Bulmuştu;
Ne yazık ki
Bulmasıyla kaybetmesi
Bir olmuştu!..