Sevgili okurlarım,

Bugün size, bir haberin satır aralarında gizlenmiş ama aslında hepimizin hayatına dokunan bir hikâyeyi anlatmak istiyorum. Aydın’ın Efeler ilçesinde, İmamköy Mahallesi’nde uzun yıllar yalnız başına yaşam mücadelesi veren 85 yaşındaki Durmuş Amca’nın hikâyesini…

Durmuş Amca, daha çocuk yaşta annesiz kalmış. Ardından yıllar onu yalnızlığın kucağına bırakmış. Yalnızlık, insana ağır gelir; hele ki yaş ilerledikçe, göz görmez, kulak duymaz, ayaklar yol almaz olunca o yük daha da artar. Çevresinde kimsesi olmayan Durmuş Amca, hayatın bütün zorluklarını tek başına göğüslemeye çalışmış. Ta ki beden artık "benim de gücüm bu kadar" diyene kadar.

İşte o noktada devreye devletin şefkat eli girdi. Aydın Valisi Sayın Yakup Canbolat’ın talimatıyla, Aydın Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü ekipleri Durmuş Amca’nın kapısını çaldı. Önce sağlık kontrolleri yapıldı, sonra Söke Huzurevi’ne yerleştirildi. Yıllardır sessiz bir evin duvarlarına bakan gözler, şimdi dost sohbetiyle ısınacak. Yalnızlığın yerini sıcak bir çorbanın buğusu, samimi bir selamın bereketi alacak.

Bu hikâye bize bir şeyi hatırlatıyor: Yalnızlık, sadece yaşlılarımızın değil, hepimizin en büyük imtihanlarından biridir. Bugün Durmuş Amca’nın kapısını devlet çaldı. Ama bizler de komşumuzun, mahallemizdeki yaşlı bir büyüğümüzün kapısını çalabiliriz. Bazen bir selam, bazen bir ekmek, bazen de sadece “nasılsın” demek, bir ömrün en güzel hediyesi olabilir.

Durmuş Amca artık Söke Huzurevi’nde. Belki gözleri biraz buğulu, kalbi biraz hüzünlü ama aynı zamanda “yalnız değilim” diyebilmenin huzurunu yaşıyor. Bizlere düşen, yalnız kalan hiçbir büyüğümüzü unutmayacağımıza dair kendimize söz vermek. Çünkü her birimizin yolu bir gün o yaşlara varacak.

O gün geldiğinde, bir kapının açılmasını, bir elin tutulmasını istemez miyiz?

Sevgiyle kalın…