Otobüs yolculuğu yapmayan yoktur değil mi aramızda. Mutlaka yapmışızdır. O yolculuklarda ne çok hatıralar biriktirmiş ne çok enstantaneler yakalamışızdır. Bir sürü insan tanımış, tanışmış yol boyunca arkadaşlık etmişizdir belki de. Uzun yolculuklarımızın bir sürü anlatılacak acı tatlı tarafları vardır. İşte tüm bunlara, yolculuk ettiğimiz otobüsler şahit olur. Yıllarca yolculuklar yaptığımız Pamukkale turizminin iflasa gitmesi beni çok üzdü. Bizim değerlerimizi hatıralarımızı öldürdünüz. Tıpkı umutlarımızı öldürdüğünüz gibi. Tüm hatıralarımızı yok edilen değerlerimizle birlikte maziye gömüyoruz ne yazık ki. Buna benzer daha neler gitti. Şimdi isimlerini burada yazmak mümkün olmayacak kadar uzayan bir liste halinde. Nereye bu gidiş?

Hatırlıyorum da Aydın’dan otobüse biner İzmir’e yolculuk yapardık. Otobüse bindiğimizde hareket edince ilk anons; ‘’Pamukkale turizmin değerli yolcuları hepiniz hoş geldiniz’’ olurdu. Bu, yolculuk başlarken bizi sıcacık karşılamanın bir işaretiydi. Aydın’dan yine başka daha uzak seferlere. Otururduk, koltuğumuza yerleştiğimiz zaman önceleri sigara da içilirdi. Bir de gevrek kokusu yan yana geldiği zaman içim bir hoş olurdu sevmezdim o kokuyu ama yolculuğu çok seviyordum. Daha sonraları yasaklandı sigara. Ve otobüslerin içindeki o pis koku kalmadı. Daha iyi olmaya başladı seferler. Sonraları cep telefonu çıktığında telefonları kapatmak şarttı. Sanki bütün ömrümüz boyunca cep telefonuyla doğmuşuz. Sanki doğuştan telefonluymuşuz gibi insanlara bir zor geliyordu o telefonu kapatmak. Hemen indikleri mola verdikleri yerlerde geceleri bile cep telefonları açılıyordu o saatte özellikle gece. Önceleri ne yapıyorduk acaba? Şaşırıp kalırdım. İyi ki cep telefonları olmuş. Birde yolcular indikleri ilk molada hemen sigaraya sarılırlardı. Daha sonra cep telefonları kapatılmamaya başladı teknoloji geliştikçe.  Araçlarda daha lüks, daha konforlu olmaya başladı. İçinde televizyonlar öyle kolay kolay sıkılmazsınız. Dinlenme tesislerinde güzel, bakımlı restoranlar istediğiniz her şeyi bulabildiğiniz, her türlü yemeği bulabildiğiniz çeşitlilikte bir ziyafet, sadece otobüs yolculuğu değil. Bu tesislerde geçirilen kısa zaman da nitelikliydi.

Yolculuklar bazen ayrılıkları yaratır, üzer. Bazen kavuşturup sevindirir. Asker uğurlarsın ağlayarak vatan borcu yapacak olan çocuklarımızı uğurladığımız yerdir otogarlar. Davullar çalınıp harmandalı oynanır. Zeybek oynanıp efelenilir. Birçok anımız vardır otobüslerle, otogarlarla ilgili. Çocuklarımız okumaya gider. Penceresinden artık yalnız kalıp kendi kişiliğiyle baş başa okumaya giderken el sallar anasına, babasına ailesine. Bir sürü eşyası memleketinden gelen yolcunun zaman zaman yatağını, yorganını bile taşır otobüsler. Memleketten gelen tatlar otobüslerin bagajından inince sanki memleketinin havası gelmiştir, ulaştığı şehre ufak ufak.Bazen şifa bulmak için,başka büyük şehirlere götürür otobüsler.

İşte böyle bir yığın hatıralar biriktirdiğimiz yol ve yolculuk manzaraları. Bir yığın hatıramız hepsi zamanla silinip gidiyor, silinip gidecek. Bitip giden umutlarımız gibi. Çantalarımızda kalacak biletleri. Bir gün cebimizden çıkan valiz numaraları, valizimizde unuttuğumuz bir otobüs bileti. Kim bilir hangi hatıramızı gözümüzde, ruhumuzda canlandıracak. Belki artık hükmü kalmadığı için yırtıp atacağız. Belki de eski bir defterin bir kitabın arasına koyup seneler sonra bulunması için kıvırıp saklayacağız.

Burada ortaya koyduğumuz ‘’Pamukkale’’ sadece bir sembol. Bu işin bu şekilde her gün yeni birilerinin, yeni bir iş yerinin, işletmenin adı her neyse, ekonomik sebeplerle kapanıyor, kapatılıyor olması çok da hayra alamet değil. Allah sonumuzu hayır etsin!

Velhasıl bir şekilde bizi üzüyorlar. Bir rüzgâra kapıldık gidiyoruz. Varacağımız yer huzur olsun, mutluluk olsun.

HERKESE HAYIRLI YOLCULUKLAR...