Yerle birlenip ili lâl olanda lir dili kesip dünden bağını yıktı gönül dağını

Coşa gelip her ünden şiir devşirip dünden çağlayıp akmaz oldu mumunu yakmaz oldu

Gönlü bülbüle düşüp ne vakit güle üşse dikenine takılıp gülle birlik yakıldı

Umut üretip günden hayal süzerek tünden mehtaba bakmaz oldu çakmağı çakmaz oldu

Adına kök söktüğü can uğruna döktüğü inciler göle dönüp gözünün feri söndü

Tek haneli köyünden takke getirtip yünden başına takmaz oldu hızmasın kakmaz oldu

Çimen ki can özüne çim yeşili gözüne kara sürme çekerek sırgan fidesi ekti

Geçip tümden bütünden bir fırt alıp tütünden falına bakmaz oldu dilini yakmaz oldu