Duyarsızlaşıyoruz.

Bir başka deyişle umarsızlarımız çoğunluk yolunda.

Buzağının ipi şimdilik elimizde, aman ipsizin biri gevşetmeden.

Aramızda saygı ve sevginin azaldığı, maddiyatın ve şaşaalı yaşamın önde olduğu, insanlarımızın ruhen de giderek zayıfladığı günleri yaşamaktayız.

Sokağa çıktığımızda tüküren, izmarit fırlatan, çöpü kendi apartmanının kapısı yerine bir başkasının kapısına bırakmayı maharet sayan kişilerle birlikte yaşamaktayız.

Köpeğini hayvan parkı yerine çocuklarımızın oynadığı, oturduğumuz çimlerin üzerine çiş yaptıran, -affedersiniz kakasını yaptırıp da- ardına bakmayanlarımız var. Uyardığınızda ise, bir dayak yemediğiniz kalır.

Bunun yanında elinde poşetiyle köpeğinin pisliğini çöpe bırakan gerçek hayvan severler ile kapılarının önünde mıntıka temizliği yapan eğitimli, duyarlı, gülümseyen insanımız da var.                                                                                                      

Var ama artık azınlıktalar.

Aydınspor 1923 futbol takımımız şampiyon oldu.                                                                            

Bu mutluluğu doyasıya yaşamak var iken neymiş efendim, şampiyonluk kazanılması, bu takımı toparlayan Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu’na puan yazacakmış. Böyle kısır düşünceler içinde olanları varın siz düşünün. Demek ki şampiyon olunamaz ise, sevinenlerin de olacağını duymak ne kadar garip. Helal olsun bu şampiyonluğu yaşatan futbolcu, teknik adam, yönetici ve taraftara. Futbolcuların hakkı ne olacak? Elbette ödenecektir. Senedi var, sepeti var.

**

Bir süredir şehit cenazelerinin gelmemesinden huzur duyuyoruz.                                                                   Bir yandan Türk Milleti, Türkiye Cumhuriyeti (TC) ve bayrağımız hiç bu kadar dillere düşmemişti. Hayret ki Milliyetçilik de ayaklar altına da alınmamıştı.                                 

Akillerimiz 7 bölgede, 7’şerli dolaşıyor, konuşuyor.                                                                       

Bazen tepki görüyorlar, bir gazi protez ayağını söküp fırlatıyor.                                                  

Aklı başındakiler başını elleri arasına almış, düşünüyor.                                                  

Mısdafendi memnun, ayranını yudumluyor.

**

Adamı dinden, imandan soğuturcasına dinciler türedi.

Söylenmesini isteriz de bir başkasının söylemesini bekleriz.

Yapılmasını isteriz de bir başkasının yapmasını bekleriz.     

Bana bi şey olmasın da ötekine ne olursa olsun.

Nazım’a da bir kulak verelim;

“…                                                                                                                                            

Kül olayım Kerem gibi
yana yana
Ben yanmasam
sen yanmasan
biz yanmasak,
nasıl çıkar karanlıklar
aydınlığa…”

Ben yanmayayım da kim yanarsa yansın dersek;

Böyle böyle ipsizin biri gelir buzağının ipini gevşetiverir.

Sonra mı?

İşte böyle…

**

Şer mi şer, bir ipsiz bir oğlan varmış.

Dere kenarındaki köyde ineğini sağan, buzağısı bağlı, köylü kadını uzaktan seyretmiş.

Usulca yaklaşıp kazığa bağlı buzağının ipini biraz gevşetiverir.

Dereden su içerek, karşıya geçip uyuklamaya başlar.

Buzağı…

Yanı başında annesinin sağılmasını gördükçe dayanamamış, çabaladıkça ip çözülmüş.

Koşarak annesine emmeye giderken süt kovasını devirir.

Sağdığı süt dökülünce kadın eline geçen odunu buzağıya vurur, yavru yere yığılır.

Yavrusuna saldırılan ineğin boynuzlarıyla yere serdiği kadın bayılır.

Kayınpeder, ineğin gelinini öldürdüğünü zannedip hayvanı tüfekle vurur.

Silah sesini duyan koca, karısını yerde yatmış, babasını da elinde tüfekle görünce tabancasını çekip babasını öldürür.

Az sonra gerçeği öğrenen genç adam, bu acıya dayanamayıp intihar eder.

Bütün bu olanları karşıdan izleyen ipsiz oğlan,

-Bi de olanları ipsiz oğlan diyerek benden bilirler şimdi.

Buzağının ipini azıcık gevşetmekten başka ne yaptım ki?

Diyerek uzaklaşır.

**

Buzağının ipini gevşetmekle meğer neler oluyor…

**