Dün milyonlarca öğrenci kalemleriyle doğruyu bulmak, yakalamak için yine çokça ter döktü. Dökülen ter sadece sınav saati boyunca değildi aylarca hazırlanmanın vermiş olduğu birikiminin boşalmasıydı. Aslında kimisine göre hayatın tam da kendisiydi. Çokça düşünce hâkimdi, “hayatımı şu birkaç saat belirleyecek!” ya da “geleceğim de uğraş verip hayatımı kazanacağım saatler.”  Ama aslında yıllar sonra görecekler ki hayatta ki sadece bir aşamaydı. Hayatına bir yön çizeceği şüphesiz ama üniversiteyi bitirdiği zaman öyle olmadığını görecek..

Aylarca türlü fedakârlıklar yapılarak, hatta içinde bulunduğu zamanı yaşayamadan sadece kalemler o 5 şık arasında gidip gelmişti. Son prova da zaten sınavdaydı. Sadece öğrenciler mi, her öğrencinin bir aile olduğunu düşünürsek dün sınava giren sayıyı ortalama 4 ile çarptığımız zaman bu sınava hazırlanan gerçek sayıya ulaşılmış olacak. Birçok anne-baba biricik yavrularının iyi bir üniversiteyi iyi bir bölümü kazanması için türlü fedakârlıklar yaptılar. Hatta evlerine gelecek çok sevdiği dostlarına, akrabalarına “sınav yaklaşıyor inşallah başka zamana diyecek kadar!” şahsen ben bu cümleye bizzat tanık oldum.

Değerli Aydınlılar, üniversite hiçbir zaman iş ve işçi bulma kurumu değildir. Tıp fakültesini bitirdiğiniz zaman doktor olmuyorsunuz, sadece doktorluk mesleğini yapabilirsiniz. İsterseniz de yapmayabilirsiniz. Ya da aynı şekilde hukuk fakültesi, eğitim fakültesi, mühendislik fakültesi her birinden mezun olan bir insan isterse mesleğiyle ilgili çalışabilir ama istemezse de çalışmaz. Yani üniversite kişiye meslek kazandırmaz sadece hayatına bir yön çizer istersen o yönde gidersin. İyi bir üniversite iyi bir bölüm kazanayım da ileride belki çok para kazanırım gerçek bir hayaldir. Şüphesiz üniversite de kişi kültür öğrenir, ufku açılır, bilgi öğrenir, kendini yetiştirir ancak bunlar takdir edersiniz ki günümüzde toplumumuzda pek de para etmeyen şeyler. Kişi üniversite bitirmeden de çok güzel maddi imkânlara sahip olabilir ya da daha mutlu bir hayat yaşayabilir.  Hukuk fakültesini bitirmiş bir vatandaş hakim olmuştu, abi olarak çok da sevdiğim bir insandı, fakülte yıllarında tanışmıştım kendisiyle neden sonra bu meslek bana göre değil dedi ve kendisine hukukla tamamen uzak bir iş kurdu. Yine tıp fakültesini bitiren bir abimiz belirli bir süre doktorluk yaptıktan sonra “yapmayacağım ben bu işi” diyerek. Kendisine bir şirket kurdu hatta eşi de doktordu. Eşi de doktorluk yapmak istemedi. 8 tane de çocukları var güzel mutlu bir hayat yaşıyorlar

Anne ve Babalara tavsiyem şudur ki, çocuklarınıza muhakkak şu üniversiteyi şu bölümü kazanacaksın ileride şu mesleği yapacaksın demeyin. Her insan kendi hayatının başrol oyuncusudur. Bu hayatı o yaşayacak bırakın hangi bölümü hangi şehri hangi üniversiteyi istiyorsa gönderelim gitsin, anne ve baba olarak tavsiyelerde bulunun ancak kesinlikle sosyolojik ve psikolojik baskı yapmayalım sadece her türlü destek vermek en iyisi. Hayatın da hayal kırıklığına uğrayacak, mutlu olacak, sevecek, üzülecek kısacası bu hayatı o yaşayacak sonuna kadar yaşasın kendi hayallerinin peşinden koşsun. Şahsen benim ne annem ne de babam hukuk fakültesini kazan demedi bana. Benim bir hayalim vardı. Hukuk fakültesini kazanacaktım ancak İstanbul üniversitesi hukuk fakültesini kazanacaktım. Allah'a şükürler olsun yaptım ancak hayat devam ediyor. Hala mutlu oluyorum, hüzünleniyorum, sinirleniyorum her duyguyu yaşamaya devam ediyorum. Annem ve babam da hala destek olmaya devam ediyorlar çok şükür.

Kişi’ye merhameti öğretelim, insanı sevmeyi öğretelim, saygıyı öğretelim, yardım etmeyi öğretelim gerisi zaten geliyor. Bu ülkenin sadece doktora, avukata, mühendise, öğretmene ihtiyacı yok bu ülkenin işini sorumluluk bilinciyle yapan çokça insana ihtiyacı var.  En çok da sevmeye ihtiyacı var, mutlu olmaya ihtiyacı var..